داستان زندگی حبیب خبیری، قهرمانی در مسیر آزادی
نام حبیب خبیری همواره در کنار بزرگان فوتبال ایران می‌درخشد؛ بازیکنی خوش‌تکنیک، آرام و متین که کاپیتانی تیم ملی فوتبال ایران را برعهده داشت.
او نه‌تنها در زمین مسابقه، بلکه در قلب مردم نیز جای داشت. دغدغه‌های او فراتر از مستطیل سبز بود، او درد آزادی وطن را داشت.
حبیب خبیری، بازیکن باشگاه همای تهران، با گلی که از فاصله ۲۵ متری وارد دروازه کویت کرد، در یادها ماندگار شد. او در تمامی مسابقات تیم ملی، عملکردی شگفت‌انگیز از خود به نمایش می‌گذاشت.
حبیب که در محله‌های فقیرنشین جنوب تهران دیده به جهان گشوده بود، روحیه‌ای مبارز داشت و با درد و رنج مردم آشنا بود. در سال ۱۳۵۵ با سازمان مجاهدین آشنا شد و پس از انقلاب ضد سلطنتی، ضمن فعالیت ورزشی، به هواداری از سازمان پرداخت. او با وجود شهرتش، در خیابان‌ها به فروش کتاب و نشریات مجاهدین می‌پرداخت و همواره مورداحترام مردم بود. در سال ۱۳۵۹، به دلیل عضویت در سازمان مجاهدین، از تیم ملی کنار گذاشته شد.
در سال ۱۳۶۲، پاسداران او را به جرم هواداری از سازمان دستگیر کردند. تلاش دژخیمان رژیم برای جذب یا درهم شکستن او در برابر قله‌ی رفیع آزادی‌خواهی و رادمردی حبیب به جایی نرسیدند. حبیب حسرت بر لب آوردن یک کلمه علیه سازمان مجاهدین را بر دل مزدوران خمینی گذاشت، این قهرمان ملی، تا پای جان به آرمان خود وفادار ماند.
روزی، لاجوردی در حضور جمعی از زندانیان به او گفت: «نمی‌خواهم برای ندامت به تلویزیون بیایی. همین‌جا اعلام کن تا اعدامت نکنم.» در همان لحظه، صدای رعدآسای یک زن مجاهد خلق از میان زندانیان به گوش رسید: «حبیب! مردانه بمیر.»
آری، حبیب خبیری، آن‌چنان‌که شایسته نامش بود، تا آخر بر سر آرمانش ایستاد و جاودانه شد.
اگرچه در سال ۱۳۶۳ در گوشه‌های تاریک زندان اوین تیرباران شد، اما نام پرافتخار این قهرمان ملی تا ابد در یاد هر ایرانی زنده خواهد ماند.
در فهرست شهدای مجاهدین خلق، نام ده‌ها ورزشکار همچون کشتی‌گیران، دوندگان، شناگران و فوتبالیست‌ها می‌درخشد. وجه مشترک همه آن‌ها، مردمی بودن و وفاداری به مردم بود.
در این سفر ۶۰ ساله، حبیب خبیری تنها یک نام نیست، بلکه نماد نسلی است که می‌توانست در زمین‌های ورزشی بدرخشد، اما راه سخت‌تری را انتخاب کرد. راهی که به طناب دار رسید، اما به تسلیم نه. راه آزادی...
این سفر ادامه دارد... بدون شک راه این قهرمانان، الهام‌بخش نسل‌های تازه‌ای است که هنوز درراه‌اند.
