سال ۱۳۵۷ بود، شاه رفت و همه فکر کردن دیگه تموم شد، بهار آزادی اومده! ولی نه ، ماجرا تازه شروع شده بود. مردم هنوز می‌خواستن خودشون سرنوشتشون رو تعیین کنن و چشمشون به "مجلس شورای ملی" بود، اولین جایی که می‌تونست یک حکومت مردمی واقعی رو بسازه.
۲۴ اسفند ۱۳۵۸، قرار بود انتخابات همین مجلس برگزار بشه. ولی تو همین ۱۳ ماه تا اولین انتخابات مجلس، بوی انقلاب داشت کم‌کم از بین می‌رفت. خمینی قانون اساسی ولایت‌فقیه رو قالب کرده بود که پایه‌ی یک دیکتاتوری دیگه بود. رسانه‌های اصلی هم شده بودن بلندگوی یک عده خاص و هرچی دلشون می‌خواست دروغ می‌گفتن و سانسور می‌کردن.
تو همین گیر و دار، اولین انتخابات مجلس شورای ملی برگزار شد.
سازمان مجاهدین خلق ایران هم تو این انتخابات شرکت کرد. به این امید که صدای واقعی مردم باشن و اون حقوق اولیه‌‌شون، یعنی عدالت و آزادی رو برگردونن.
مجاهدین یک لیست از کاندیداهای ترقیخواه رو معرفی کردن و کلی تلاش کردن که صدای مردم و اونایی که آزادی می‌خواستن رو به گوش همه برسونن. ولی خمینی از همون موقع مهندسی انتخابات رو شروع کرد! تقلب و رأی‌سازی راه انداخت و نذاشت اون امید به تشکیل یک مجلس جوونه بزنه و شکوفا بشه. بعدشم اسم همین مجلس رو عوض کرد و گذاشت "مجلس شورای اسلامی"!
حالا سؤال اینجاست که چرا مجاهدین اصلاً تو این انتخابات شرکت کردن؟
مجاهدین از همین فرصت انتخابات استفاده کردن تا ماهیت دیکتاتوری "ولایت‌فقیه " رو نشون بدن و روشنگری کنن. صدها گردهمایی برگزار کردن و از آزادی و اهمیتش دفاع کردن تا آخرین لحظه هم دست از مبارزه سیاسی نکشیدن. همین انتخابات مجلس یکی از مهم‌ترین جاهایی بود که این مبارزه رو نشون دادن.
از اون طرف، این انتخابات یک جور میدون جنگ بود بین مردم و مجاهدین از یک طرف و اون حکومت دیکتاتوری که با تهدید و رشوه همه رو می‌خواست کنار بزنه. ولی مجاهدین یک ذره هم از حق آزادی مردم کوتاه نیومدن.
بهار آزادی داشت تبدیل می‌شد به یک زمستون تاریک و سرد دیکتاتوری. خمینی هم با یک خیانت بزرگ، مجلس رو کرد یک جایی واسه آدمای خودش و یک مشت آخوند وابسته. مهم‌ترین مرکز دموکراسی تبدیل شد به یک مجمعی که همگی در خدمت خمینی بودن و هر روز راه آزادی سخت‌تر و پرهزینه‌تر می‌شد. ولی مجاهدین تصمیم گرفتن هر سختی و مشقتی رو به جون بخرن تا مردم آزاد بشن.
این راه ۶۰ ساله مقاومت پر از جاهای سخت و سرنوشت‌ساز بوده. جاهایی که هر کدومشون یک جورایی دارن پایه‌‌های یک آینده بهتر رو واسه ایران می‌سازن. همین شرکت تو انتخابات مجلس سال ۱۳۵۸ نشون داد که مجاهدین اراده‌ای قوی دارن واسه گفتن حق و ایستادن جلوی ظلم و ستم. این راه هنوزم ادامه داره و امید به آزادی همیشه زنده‌ست!
