در جابه‌جایی مجاهدین از اشرف به لیبرتی، دولت عراق زیر فشار رژیم آخوندی، به مجاهدین اجازهٔ فروش یا انتقال اموالشان را نداد.
سرانجام با تعهد آمریکا، یونامی و دولت عراق قرار شد ۱۰۰نفر برای تعیین‌تکلیف نهایی اموال مجاهدین در اشرف بمانند و حفاظت آنها تأمین باشد.
خامنه‌ای از مدتها پیش طرح حمله به قرارگاه اشرف را به نیروی تروریستی قدس واگذار کرده بود. به‌دنبال تحولات آن زمان در سوریه و احتمال حملهٔ فرانسه به سوریه، خامنه‌ای خواستار تسریع حمله به اشرف شد.
قاسم سلیمانی نیمه‌شب ۵شهریور به دیدار مالکی نخست‌وزیر وقت عراق رفت و هماهنگی برای حمله به اشرف انجام شد.
جوخهٔ مرگ ساعت ۵ و ۱۵دقیقهٔ بامداد ۱۰شهریور حمله را آغاز کردند.
نیروهای عراقی با یونیفرم رسمی نیروی ویژهٔ عراق با تجهیزات کامل و سلاح‌های مجهز به صداخفه‌کن، از چند نقطه وارد اشرف شدند.
آنها در یک قتل‌عام ۵۲نفر از مجاهدین را به‌شهادت رساندند. ۷تن را نیز به گروگان گرفتند.
آدمکشان حتی به مجاهدین زخمی روی تخت بیمارستان هم رحم نکردند.
خائنی به نام مسعود دلیلی به‌عنوان راهنما، عامل سرعت عمل آنها در ورود به مقر فرماندهی اشرف بود. جوخهٔ مرگ مزد این خائن را با کشتن و سوزاندن صورتش با اسید پرداخت.
این حمله با موجی از محکومیت‌های بین‌المللی روبه‌رو شد.
قاسم سلیمانی در گزارش به خبرگان ارتجاع این حمله را فراتر از عملیات فروغ جاویدان عنوان کرد.
۴۲ تن از مجاهدینی که زنده مانده بودند، ۱۰روز بعد به کمپ لیبرتی منتقل شدند.
الیزابت جونز، معاون وقت وزیر خارجه آمریکا، در نامه‌ای به مریم رجوی، متعهد به حفاظت از اموال اشرفی‌ها شد، اما این تعهد نیز، زیر پا گذاشته شد و اموال مجاهدین توسط مزدوران خامنه‌ای به غارت رفت.
