جنگ ایران و عراق از هولناک‌ترین حوادث تاریخ کشورمان است. این جنگ خانمان‌سوز نتیجهٔ سیاست‌های شوم خمینی بود.
خمینی در تلاش برای ایجاد این جنگ، دولت عراق را تهدید و در امور داخلی این کشور دخالت می‌کرد.
در مقابل، سازمان مجاهدین، هم قبل از شروع جنگ و هم پس از آغاز آن تمام تلاشش را بکار بست تا جنگ را از کشورمان دور کند.
پیش از شروع جنگ مسعود رجوی به‌دنبال راه‌حل برای رفع مخاصمات بین دو کشور بود. در دیدار با هانی الحسن، سفیر وقت فلسطین در ایران، قرار شد یاسر عرفات میانجیگری بین ایران و عراق را به‌عهده گیرد. خمینی و دار و دسته‌اش هرگز نپذیرفتند.
با حملهٔ عراق به مرزهای ایران، مجاهدین برای دفاع از خاک میهن در جنگ شرکت کردند اما به حکم دادستانی رژیم مجبور به خروج از منطقهٔ جنگی شدند.
با خروج نیروهای عراقی از خاک ایران، مجاهدین ادامهٔ جنگ را نامشروع دانستند و فعالیت‌های سیاسی گستردهٔ بین‌المللی برای توقف جنگ انجام دادند.
در ۱۹دی ۶۱ طارق عزیز، نایب نخست‌وزیر وقت عراق، با مسعود رجوی دیدار کرد.
در این دیدار بر پایه قرارداد الجزایر، طرح کلی صلح مورد موافقت طرفین قرار گرفت و بیانیهٔ مشترکی صادر شد.
خلاصه‌ای «طرح کلی صلح» بدین قرار است:
۱- اعلان فوری آتش‌بس
۲- تشکیل کمیسیون نظارت بر آتش‌بس
۳- عقب‌نشینی نیروهای دو کشور تا پشت مرزهای مشخص‌شده
۴- مبادلهٔ کلیه اسرای جنگی
۵- ارجاع مسألهٔ تعیین خسارت‌های ناشی از جنگ به دیوان بین‌المللی لاهه
با وجود فراهم بودن شرایط صلح، رژیم هیچگاه تن به صلح نداد.
مجاهدین برای پیگیری صلح به عراق رفتند و با تشکیل ارتش آزادیبخش، با عملیات خودشان از جمله آفتاب و چلچراغ ماشین جنگی خمینی را از کار انداختند و جام‌زهر آتش‌بس را به حلقوم خمینی ریختند.
