در ۱۷ژوئن ۲۰۰۳ پلیس فرانسه به مقر شورای ملی مقاومت ایران حمله‌ور شد. در این عملیات ۱۶۵نفر از جمله مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت، دستگیر شدند.
این حمله، بزرگترین تهاجم پلیس، نیروهای امنیتی و ژاندارمری فرانسه بود.
مقامات فرانسوی در همان شب اول، ۱۴۳تن را آزاد کردند، اما مریم رجوی به همراه ۲۱تن دیگر در بازداشت نگه‌داشته شدند.
دولت فرانسه به‌صراحت از استرداد بازداشت شدگان به ایران صحبت می‌کرد.
در اعتراض به این دستگیریها و قصد فرانسه برای استرداد، موجی از تظاهرات، اعتصاب‌غذا، خودسوزی و تحصن شکل گرفت. طی ۳روز، ۱۶تن از ایرانیان در شهرهای مختلف اروپایی و همین‌طور در ایران دست به خودسوزی زدند.
صدیقه مجاوری و ندا حسنی در اثر این خودسوزی‌ها به‌شهادت رسیدند.
پرونده ۱۷ژوئن با اتهام تروریسم آغاز شد اما در فقدان مدرک در این زمینه، به اتهام‌های مالی و پولشویی تبدیل گردید که البته آن هم تو خالی بود.
ژان کلود موریس، سردبیر روزنامه ژورنال دو دیمانش که از نزدیک شاهد زد و بند فرانسه با آخوندها برای حمله به مجاهدین بوده است، می‌نویسد:
دوویلپن در پاسخ به خرازی برای حمله به مجاهدین گفت: «می‌توانم به شما اعلام کنم که نیکولا سارکوزی مشغول تدارک یک عملیات در این رابطه است».
در نهایت فرانسه مجبور شد در روز سوم ژوئیه ۲۰۰۳ مریم رجوی را آزاد کند.
لیبراسیون در این باره نوشت: آزادی رجوی یک «غلط کردن» برای قاضی ضدتروریست، بروگیر، محسوب می‌شود.
در ۲۶شهریور ۱۳۹۳ پرونده ۱۷ژوئن به‌دلیل فقدان هر گونه سند و مدرک، برای همیشه مختومه اعلام شد.
شکست این توطئه با فدای مشعل‌های فروزانی میسر شد که با نثار جان خود، این دسیسه را سوزاندند. این عشق‌های شعله‌ور برای همیشه در تاریخ ایران ماندگار خواهند بود.
