۳۰دی ۵۷، یک هفته پس از فرار شاه از ایران، آخرین دسته از زندانیان سیاسی از زندانهای شاه آزاد شدند.
مسعود رجوی در اولین سخنرانی خود در ۴بهمن ۵۷ بر ضرورت آزادی و دمکراسی به‌عنوان مهم‌ترین دستاورد انقلاب تأکید کرد.
وی از این‌که قیام ضدسلطنتی را «انقلاب اسلامی» بخواند خودداری نمود و خواهان یک انقلاب دموکراتیک شد.
مسعود رجوی هم‌چنین در مصاحبه با کیهان گفت: سقوط دیکتاتوری قدمی از راه طولانی انقلاب است.
بعد از انقلاب ۵۷ سازمان مجاهدین به فعالیت‌های مسالمت‌آمیز سیاسی و اجتماعی پرداخت.
نشریه مجاهد ارگان رسمی سازمان مجاهدین به تیراژی تا ۶۰۰هزار نسخه رسید.
صدها هزار تن در میتینگ‌های مسعود رجوی شرکت می‌کردند.
خواسته مجاهدین از خمینی و حاکمیت این بود که حقوق مردم را رعایت کند، از آزادی‌های سیاسی تا لغو مقررات ضدکارگری و تأمین معیشت مردم که در بیانیه‌یی تحت عنوان «برنامه مرحله‌ای و انتظارات حداقل» آمده است.
متقابلاً خمینی هم از مجاهدین خواسته‌هایی داشت.
مسعود رجوی در این باره گفته است:
در همان حوالی ۲۲بهمن ۵۷، خمینی یک شب، پسرش احمد را که بسیار به مجاهدین ابراز ارادت و سمپاتی می‌کرد نزد من فرستاد. هنوز رژیم شاه به‌طور کامل سقوط نکرده بود و ما هم دو سه هفته بود که از زندان آزاد شده بودیم. برجسته‌ترین حرف‌هایش این بود که: «علیه کمونیستها موضع‌گیری کنید و با هر کس که «امام!» وارد جنگ شد، شما هم وارد جنگ شوید! که در این‌صورت همه درها به‌رویتان باز خواهد شد.
این پیشنهاد البته از طرف مسعود رجوی به‌شدت رد شد.
در این دوران مجاهدین تمام تلاش خود را بکار بستند که آزادی‌های اجتماعی و سیاسی برای مردم محقق شود.
