در واپسین روز سال ۱۳۸۱ ائتلاف بین‌المللی به فرماندهی آمریکا، حمله به عراق را با مهیب‌ترین بمباران‌های تاریخ آغاز کرد. بغداد در ۲۰فروردین ۸۲ سقوط کرد.
سازمان مجاهدین پیش از جنگ اعلام بی‌طرفی کرد. مجاهدین در قرارگاه‌های اشرف، بنیاد علوی و انزلی متمرکز شدند و مختصات تمامی این مقرات را به اطلاع وزارت‌خارجه و دفاع آمریکا و بریتانیا رساندند.
مقرات مجاهدین گاه تا ۱۲۰بار در شبانه‌روز هدف حملات سنگین هوایی قرار گرفتند. این کار در زد و بند با رژیم ایران و با توهم خنثی نگه‌داشتن رژیم آخوندی در جنگ انجام شد.
نزدیک به ۵۰تن از مجاهدین در این حملات شهید و دهها تن مجروح شدند. اما مجاهدین با نیروهای ائتلاف درگیر نشدند.
در ملاقاتی که بین خواهر مجاهد مژگان پارسایی، مسئول اول وقت مجاهدین، با ژنرال اودیرنو، فرماندهٔ لشکر چهارم آمریکا، انجام شد، ژنرال اودیرنو گفت: «ارتش ایالات متحده آمریکا این افتخار را به شما می‌دهد که خود را تسلیم کنید».
مژگان پارسایی پاسخ داد: «شما می‌توانید سر تک‌تک مجاهدین را ببرید و در یک سینی طلایی تقدیم آخوندهای حاکم بر ایران بکنید، اما مجاهدین هرگز تسلیم را نخواهند پذیرفت».
نهایتاً پس از ۲روز مذاکره، مجاهدین پذیرفتند در قرارگاه اشرف تمرکز کرده و سلاح‌هایشان نیز گردآوری شود.
اودیرنو در این‌باره گفت: این یک تسلیم نیست، بلکه توافقی برای سرجمع کردن تسلیحات و رزمندگان است، برایم روشن است که آنها شیفتهٔ مبارزه‌شان هستند و به یک ایران دموکراتیک ایمان دارند.
اودیرنو تروریست بودن مجاهدین را هم رد کرد.
رژیم خواب نابودی مجاهدین به‌دست آمریکا و انگلیس را دیده بود، اما سازمان مجاهدین، با هوشیاری بی‌نظیر رهبری‌اش توانست از آن بمباران‌های مهیب سالم بیرون بیاید و شعلهٔ مبارزه با این رژیم را فروزان نگه‌دارد.
