وقتی مقاومت، صلح را فریاد زد
بعدازظهر یکشنبه ۳۱شهریور ۱۳۵۹ با بمباران فرودگاه مهرآباد و چند پایگاه هوایی دیگر توسط عراق جنگ خانمان‌سوز ایران و عراق آغاز شد. مجاهدین از همان لحظه اول با محکوم کردن تجاوز عراق به خاک ایران، در جبهه‌های مقدم نبرد شرکت کرده و به دفاع از خاک ایران پرداختند. ، اگر چه معتقد بودند که این جنگی اجتناب پذیر بود، ولی خمینی با تحریک طرف مقابل و دعاوی صدور انقلاب، عراق را به اقدام اشتباهی واداشت که که تنها و تنها به سود خمینی و سیاست صدور ارتجاع او و بر ضد منافع مردم ایران و عراق و خلقهای منطقه تمام شد. خمینی در راستای سیاست ایران برباد ده خود «جنگ را نعمت الهی» می‌دانست و لذا تمامی ابتکارات بین‌المللی برای خاتمه دادن به این جنگ ضدمیهنی را رد می‌کرد. در سوم خرداد سال ۶۱ با خروج نیروهای عراقی از خاک ایران و آزادسازی خرمشهر بهترین فرصت برای صلح فراهم شد، به‌ویژه که عراق خواهان پایان جنگ و مذاکره برای صلح شده بود، ولی خمینی باز هم در تنور جنگ ضدمیهنی می‌دمید.
در میانهٔ آتش و خون، در روزهایی که جنگ ایران و عراق، دو ملت را به کام مرگ می‌کشاند، «کمیسیون صلح شورای ملی مقاومت» در پاییز ۶۱ تأسیس شد که به کار تحقیقی و تخصصی برای طرحی جامع جهت خاتمه این جنگ ویرانگر و ابتکاری برای صلح بپردازد.
در ۱۹ دیماه ۱۳۶۱ به‌دنبال دیدار مسعود رجوی مسئول شورای ملی مقاومت با نایب نخست‌وزیر عراق طارق عزیز در محل اقامت مسؤل شورا در اورسوواز، بیانیه مشترکی بین طرفین امضا گردید که مضمون اصلی آن راهگشایی برای شکستن طلسم جنگ‌طلبی خمینی و تدارک دستیابی به صلح بود
در ۲۲ اسفند ۱۳۶۱ شورای ملی مقاومت ایران با ابتکاری بی‌سابقه، طرحی برای صلح ارائه داد. ، این شورا پس از شش ماه تحقیق و بررسی، طرح صلحی را تصویب کرد که بر مبنای قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر و مرزهای زمینی و رودخانه‌یی مندرج در آن، خواستار پایان دادن به جنگ و برقراری صلح عادلانه بین دو کشور بود.
طرح صلح شورای ملی مقاومت در شرایطی ارائه شد که رژیم حاکم بر ایران، قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل برای آتش‌بس را رد کرده و بر ادامهٔ این جنگ ضدمیهنی تأکید داشت. در مقابل، دولت عراق این طرح را به‌عنوان مبنای قابل قبولی برای مذاکرات صلح پذیرفت و خواهان آغاز این مذاکرات شد
شورای ملی مقاومت، با ارسال نسخه‌ای از این طرح به دبیرکل سازمان ملل متحد، جنبش کشورهای غیرمتعهد و کنفرانس اسلامی، تلاش کرد تا حمایت بین‌المللی برای پایان دادن به جنگ جلب کند، که از جمله پس از آن بیش از ۵هزار تن از وزرا، معاونین وزرا، رهبران احزاب سیاسی، نمایندگان پارلمان و شخصیتهای برجسته سیاسی و اجتماعی از ۵۷کشور جهان ضمن محکوم کردن سیاست‌های جنگ‌افروزانه «رژیم قرون‌وسطایی خمینی» طرح صلح شورای ملی مقاومت ایران را مورد حمایت قرار دادند
طرح صلح شورای ملی مقاومت، نه تنها تلاشی برای پایان دادن به جنگ بود، بلکه نشان‌دهندهٔ تعهد این شورا به استقلال، تمامیت ارضی و حقوق مردم ایران بود. این اقدام، با وجود مخالفتها و تهمتهایی که از سوی برخی گروهها و افراد به شورا وارد شد، به‌عنوان گامی شجاعانه و میهن‌دوستانه در تاریخ ثبت گردید
امروز، با گذشت بیش از چهار دهه از آن زمان، اهمیت و درستی این اقدام بیش‌از‌پیش آشکار شده است. در حالی که جنگ ویرانگر ایران و عراق، خسارات جبران‌ناپذیری به دو ملت وارد کرد، تلاش‌های شورای ملی مقاومت برای برقراری صلح، به‌عنوان نقطهٔ عطفی در تاریخ معاصر ایران باقی مانده است.
در ادامهٔ سفر ۶۰ سالهٔ مقاومت، این نقطهٔ روشن در تاریکی جنگ، یادآور تعهد و فداکاری کسانی است که برای صلح و آزادی ملت خود، از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
