مجاهدین بعد از اشغال عراق توسط آمریکا، گفته بودند هیچ اصراری بر ماندن در عراق ندارند، هواپیما بیاورید ما حاضریم همین امروز برویم. اما آمریکا نه تنها این کار را نکرد، بلکه حفاظت مجاهدین را غیرقانونی به دولت وابسته به رژیم، در عراق سپرد.
پس از طی مسیری سخت و خونین، مجاهدین به لیبرتی منتقل شدند. اما هیچ‌یک از تضمین‌ها و تعهداتی که دولت آمریکا و کوبلر، رئیس وقت یونامی، به آن متعهد شده بودند، عملی نشد.
لیبرتی زیر چشم سازمان ملل محاصره و به زندان تبدیل شد.
قرار بود بعد از چند هفته یا ماه مجاهدین از لیبرتی به کشور ثالث منتقل شوند اما ۵سال در آنجا زندانی بودند.
در حالی که لیبرتی یک محل کوچک، با کانکس‌های متراکم و بسیار آسیب‌پذیر بود، تروریست‌های رژیم آخوندی بارها آنجا را با موشک مورد حمله قرار دادند.
در حملهٔ موشکی ۷آبان رژیم از موشک‌های با قدرت انفجار بسیار بالا استفاده کرد.
این حمله نشان داد که رژیم به کمک مزدوران عراقی‌اش قصد نابودی ساکنان لیبرتی را دارد.
نهایتاً پس از تلاش‌های بین‌المللی خانم مریم رجوی و کار با کمیساریای عالی پناهندگان و دولت آمریکا، آلبانی پذیرفت که ساکنان اشرف را به‌عنوان پناهنده بپذیرد.
مجاهدین توانستند به‌سلامت و بدون هیچ حادثه یا خون‌ریزی عراق را ترک کنند و این انتقال «هجرت بزرگ» و آغاز فاز تهاجم بود.
در این خصوص خانم صدیقه حسینی مسؤل اول پیشین مجاهدین گفت:
«ما برای جان به‌در بردن به اینجا نیامده‌ایم، ما برای جنگ صدبرابر علیه نظام جهل و جور و آخوندی اینجا هستیم».
بعداً رژیم از این‌که مجاهدین به سلامت از زندان لیبرتی و از عراق رفتند اظهار پشیمانی کرد اما دیگر پشیمانی سودی نداشت.
