آزادی زندانیان سیاسی در ۳۰ دی ۱۳۵۷

در ادامه‌ی  مسیر پرشکوه ۶۰ ساله‌ مبارزات سازمان مجاهدین خلق ایران، به ایستگاهی می‌رسیم که غنچه‌‌های باغ آزادی نمایان و طعم آزادی حس می‌شود 
روز ۳۰ دی ۱۳۵۷، روزی که آخرین دسته از زندانیان سیاسی، از زندان‌های شاه خائن، آزاد از زنجیر و سربلند، به آغوش خلق بازگشتند.
آن شب فراموش‌نشدنی در تهران، خیابان‌های اطراف زندان قصر مملو از مردمی بود که با شور و شعف، با دست‌هایی آکنده از شمع و گل، و دل‌هایی پر از امید، در برابر درهای بسته ‌ایستادند؛ شور آزادی در قلب‌ها شعله‌ور بود، گرمایی که ظلم را به سردی شب ‌کشاند. البته آنها پر التهاب بودند، نگرانی از انتقام دیکتاتوری شاه از فرزندان پیشتاز خلق در آخرین ساعتهای انتظار آن شب، نه تنها درهای زندان، بلکه درهای دوره ای نوین از مقاومت برای آزادی در تاریخ خلق و میهن گشوده شد. 
در میان آزادشدگان، چهره‌هایی بودند که سال‌ها در سلول‌های انفرادی، زیر شکنجه‌های ساواک شاه، مقاومت کرده بودند،کسانی همچون مسعود رجوی، اشرف ربیعی و موسی خیابانی .. ، که پس از سال‌ها اسارت، به آغوش مردم بازگشتند. این آزادی، نتیجه‌ی سال‌ها مبارزه، پایداری و فداکاری بود، مسعود رجوی به عنوان نماینده زندانیان سیاسی آزاد شده بربام زندان قصر رفت و خظاب به مردمی که برای این لحظه پرشکوه درمقابل زندان قصر با وجود همه تهدیدها تجمع کرده بودند گفت:« ما آزادی را مدیون شما هستیم، نه به شخص و گروهی خاص ...» 
آری، ۳۰ دی تجلی دیگری از اراده خلق بود
و اینگونه است که سی دی، تنها رخدادی، در میان دیگر رخدادها نیست؛ بلکه نمادی است از پیروزی اراده‌ی مردم بر استبداد، روز آزادی رشید ترین فرزندان خلق که تنها به جرم دفاع از آرمان آزادی به زنجیر کشیده شده بودند. این روز، نقطه‌ی عطفی در سفر ۶۰ ساله‌ی مجاهدین خلق است؛ سفری پر از فراز و نشیب، اما سراسر حماسه و مقاومت  در مسیر آزادی.